Dag 22: Ulaan Bator (rustdag)

Vandaag besluiten we weer de excursies te skippen. Ton gaat vandaag verder aan de auto van equipe 74. Laurens vraagt zich samen met een paar anderen af hoe lang het lopen is naar de top van de berg naast het kamp. De Schattingen lopen uiteen van een half uur tot een uur dus wordt samen met een aantal anderen het plan opgevat om de proef op de som te nemen. Eenmaal de top bereikt zijn we alweer vergeten de tijd bij te houden om te beslissen wie de 'weddenschap' gewonnen heeft. De smaak zit er in en er wordt besloten om naar de volgende top te lopen, heerlijk uitwaaien en genieten van een prachtig uitzicht.





's Middags met een paar man op eigen gelegenheid naar de stad om het Gandan klooster te bezoeken en daarna op het terrasje van een sjasliek te genieten. Op de weg terug naar het ger-kamp rijden we verkeerd waardoor we de bus die ons naar het avondeten zou brengen onderweg tegen komen. Gelukkig kunnen we nog mee.



We hebben ons avondeten in een bbq-restaurant met het principe van een wok-restaurant maar waar het eten op een grote grill-plaat warm wordt gemaakt door koks met behulp instrumenten die iets weg hebben van een zwaard waarmee ze natuurlijk ook nog enkele kunstjes kunnen vertonen. Het eten was heerlijk.

Als we terug komen is het tijd voor de eerste testrit voor de auto van equipe 74. Wanneer zij over een heuvel terug bij het kamp verschijnen worden ze door getoeter en luid applaus ontvangen. Alle auto's zijn weer 'in de race' dus.

Dag 21: Duguna Khad - Ulaan Bator (400km)

Vandaag een relatief korte rit over goede weg. Onderweg komen we een Duitser op een fiets tegen. We praten even met hem en komen er achter dat hij nagenoeg dezelfde route aan het volgen is als die van ons. De man vertelt dat hij ongeveer 120 kilometer per dag fietst en afgelopen nacht overnacht had in een ger tent bij een herder.

's Middags zijn we al bij het ger kamp waar we vandaag en morgen zullen overnachten. We merken dat het licht het niet doet en merken later dat het regelmatig voor komt dat er geen stroom is. Vervelender is dat dit betekent dat er ook geen, overigens bijna alleen maar koud, water uit de kraan komt.



Ondanks dat sommige mensen de auto van equipe 74 als total loss hebben verklaard wordt er met een aantal man het idee opgevat om de auto toch weer mobiel proberen te maken zodat iedereen, dus ook equipe 74, de eindstreep kan halen. Na het inspecteren van de schade en wat overleg groeit het enthousiasme en in plaats van de excursie 's middags wordt er aan de auto gesleuteld. De monteurs Roland en Richard en Ton gaan de voorzijde richten. Arend gaat het benzine lek repareren en Laurens begint het achterlicht te herstellen. Iedereen leeft mee en komt vragen of we nog iets kunnen gebruiken. Zo komt er een 3 tons lier voor de dag, komt er iemand met en bankschroef, die met een ingenieus systeem om de trekhaak van een auto verankerd kan worden. Allemaal hulpmiddelen die goed van pas komen. Rene begint alvast de spatborden en het voorfront te fatsoeneren. Hij blijkt goed te weten waar hij moet slaan, want uit een verwrongen stuk staal komt weer een herkenbaar Volvo front tevoorschijn.



Probleem is nog het hulpstuurhuis. Dit is gescheurd en het bestaat uit aluminium. We hadden eerst het plan er een beugel omheen te maken. Na wat overleg met een van de Engels sprekende, Mongoolse gidsen, gaat Ton naar Ulaan Bator om aluminium te laten lassen. Een ware belevenis. Een garage, waar alleen buiten wordt gewerkt. Een kuil in de grond om onder een auto te kunnen komen.Het hulpstuurhuis wordt gelast en bij terugkomst in het ger-kamp klinkt er applaus. Aan het einde van de dag lijkt de amazone van equipe 74 weer meer op de auto van voor het ongeval. Morgen is een rustdag en het ziet er naar uit dat de auto dan afgewerkt kan worden.

Dag 20: Ulan Ude - Duguna Khad (300km)

We vertrekken vandaag vroeg, rond half 5, zodat we dan ook vroeg bij de Russisch - Mongoolse grens zijn. Gezien onze eerdere ervaring met de Russische grens is dit geen slecht plan. Onderweg haalt één van de service-wagens die achter ons reed ons met een noodgang in. Even verderop zien we waarom: equipe 74 is door de vele hobbeltjes in de weg de macht over het stuur verloren, heeft de vangrail geraakt, is gaan slingeren en heeft toen aan de andere kant van de weg ook de vangrail geraakt. De auto kan niet op eigen kracht verder en moet door de service-truck verder gesleept worden.



Het passeren van de grens viel enorm mee. Wel veel papier werk (stempeltje hier, stempeltje daar) maar geen 12 uur staan wachten zonder te weten wat er nu eigenlijk aan het gebeuren is zoals bij de grens tussen Estland en Rusland. Na het laatste stempeltje en een vriendelijk 'welcome to Mongolia' rijden we Mongolië binnen. Het is natuurlijk moeilijk om een auto die total loss is een land in te voeren. Daarom kiest men ervoor de bestuurders in de auto te zetten terwijl deze op het frame achter de truck staat. Tot onze verwondering wordt dit probleemloos geaccepteerd.

Net na de grens moeten we nog even wachten tot de hele groep weer compleet is dus besluiten we even een hapje te gaan eten. We merken meteen een groot verschil met Rusland: we hoeven onze bestelling niet door te geven aan iemand die achter een traliewerk staat, het eten is warm en lekker, de mensen zijn vriendelijker en we hoeven pas te betalen als we vertrekken.



Onderweg passeren we een Fransman in een lelijk eendje die we al een keer eerder gezien hadden en blijkbaar een zelfde soort tocht aan het maken is.



Het landschap is hier prachtig. We rijden door een uitgestrekt heuvelachtig gebied dat door een groen laken bedekt is. Op gegeven moment zien we bij een onverhard zijweggetje een bord staan met 'Volvo'. Het stoffige, een aantal kilometer lange weggetje leidt ons naar het ger-tenten kamp waar wij zullen overnachten.

Dag 19: Irkoetsk - Ulan Ude (500km)

Als we vanmorgen wakker worden horen we de regen tegen het raam tikken. Het blijkt al sinds een uur of 4 non-stop redelijk hard geregend te hebben. We zijn blij dat we gisteren naar het Baikal-meer geweest zijn want het weer ziet er voor vandaag niet al te best uit.

De rit van vandaag leidt ons voor het grootste deel langs het Baikal meer door een landschap dat steeds meer bergachtig begint te worden. We stoppen onderweg om een groepsfoto te maken.



De wegen zijn hier goed en dat is wel een verademing na onze ervaringen van eergisteren. Toch horen we onderweg ineens iets bij het linker achterwiel. We stoppen en zien dat de band helemaal leeg is. Gelukkig kunnen we Markus die voor ons rijdt signaleren want in alle haast zijn we tijdens het vertrek vergeten een krik mee te nemen. We zetten het reservewiel er op en kunnen weer verder rijden.



Als we 's avonds aankomen in het hotel repareren we de band en komen er achter dat een 10cm lange spijker die we waarschijnlijk bij één van de wegwerkzaamheden in de band gereden hebben de oorzaak is. We worstelen nog even om de band van de velg te krijgen (door er met een andere auto overheen te rijden krijgen we hem er af) en zetten het originele wiel voorzien van een nieuwe binnenband weer terug.



Wat ons opvalt is dat in Ulan Ude, in vergelijking met Irkoetsk, ineens veel meer (de meerderheid) mensen met een aziatisch uiterlijk rond lopen terwijl we toch al sinds Jekaterinenburg officieel in Azië zijn. Het valt trouwens ook op dat naarmate we oostelijker komen de mensen steeds vriendelijker worden en beter Engels spreken. De steden in Siberië zien er trouwens best god uit. Ons beeld van Siberië als een verbanningsoord waar nauwelijks te leven is, moet dringend worden bijgesteld. Zeker de moeite waard om eens naar toe te gaan.

Dag 18: Irkoetsk (rustdag)

Na de slopende, onvergetelijke rit van gisteren, of moet ik zeggen gisteren en vandaag? is er gelukkig een rustdag om een beetje bij te kunnen komen. Omdat we pas rond 6 uur vanmorgen op onze overigens prachtige en extreem ruime kamer waren en we maar aan één ding konden denken: slapen, missen we de city-tour vandaag.

Ton slaapt tot een uur of 10 en kan dan nog net even het ontbijt meepikken maar Laurens wordt rond een uur of 12 pas wakker. We eten even iets in een klein restaurant dichtbij het hotel. Ondanks dat het maar een klein restaurant is bestaat de bediening toch uit een stuk of vijf mensen waaronder enkele voor het oog niet onplezierige dames. Wat opvalt is dat ze hier, net als in het hotel overigens, ook een engelstalige menu-kaart hebben.

Rond een uur of drie vertrekken we met een aantal equipes voor een relaxed tochtje naar het Baikal meer. We genieten van een kopje koffie aan het water en gaan daarna de boot op voor een korte rondvaart. Gelukkig hebben we onze jas bij want het is hier dankzij de wind niet erg warm. Heerlijk even uitwaaien en genieten van het uitzicht.









Op de weg terug raken we dankzij allerlei éénrichtingswegen verdwaald in de stad. Wanneer we bij een kruispunt even staan te twijfelen of we wel links af mogen, het was namelijk een éénrichtingsweg met twee banen gescheiden door tramrails, merkt een politieagent ons op. We besluiten de weg toch maar in te slaan en ja hoor, de zwaailichten gaan aan en door de megafoon worden wij geboden te stoppen. Zoals de meeste agenten hier spreekt ook deze meneer geen Engels. Hij vraagt om de auto-papieren ('documente') maar deze liggen in de hotelkamer. Wijzend naar de sleutel van onze kamer en het hotel op de kaart proberen wij hem dit duidelijk te maken. We laten de man het rijbewijs, voor hem natuurlijk compleet onleesbaar, maar zien en hij loopt even terug naar zijn auto. Enkele minuten later komt hij terug met het rijbewijs en mogen we weer gaan. Geen idee of en zo ja wat we precies verkeerd gedaan hadden maar het meest effectieve in deze situaties is gewoon 'dom spelen' leren wij. Als ze je niet kunnen verstaan en ze geen documenten hebben waarmee ze iets kunnen dan vinden ze het blijkbaar redelijk snel wel goed.

Dag 17: Krasnojarsk - Irkoetsk (1050km)

Vandaag staat de koninginnenrit op het programma. 1050 km en slechte weg zo is voorspeld. We hebben om 4 u ontbijt. Als we om 3.45 u olie aan het peilen zijn, verschijnt er een filmploeg van de lokale omroep. Ze filmen ons en interviewen ons. Jammer dat we de uitzending niet kunnen zien.

Om 5 u rijden we weg. De eerste 250 km gaan voorspoedig. Dan duikt echter de voorspelde weg op. Ongelooflijk. Kuilen, gaten en bulten, waar iedereen zijn weg doorheen zoekt. Iedereen rijdt het gunstigste pad en zo zie je auto's soms geheel links rijden en plotseling naar rechts oversteken, waar het dan weer iets beter lijkt. Vrachtauto's kunnen natuurlijk iets minder slalommen en rijden stapvoets.



In het begin vinden we het prachtig. We stappen uit en nemen foto's. Na een paar uur echter beginnen we ons te realiseren dat we nog ver moeten en dat het een heel lange dag gaat worden.





Tussen de middag eten we in een oude wagon, die dienst doet als restaurant.



Jan heeft al eens aangegeven dat hij iets hoort in de voorwielophanging. Hij geeft nu aan dat dit verontrustende vormen aanneemt. We onderzoeken de zaak en zien dat de schokdemper aan de onderzijde is los getrild. Simpele reparatie dus. Boutjes vastzetten weer verder.



We zijn nu aangeland op de weg die bestaat uit allemaal keitjes. We vinden, met in het achterhoofd dat we nog ver moeten dat we daar wel iets sneller overheen kunnen. Na de reparatie van Jan rijden we dan ook over een afstand van een km of 10 de groep uit. Hier blijkt ook hoe fantastisch (afkloppen) onze vering werkt. Aan het eind van de slechte weg, als er weer asfalt aanwezig is, zetten wij de auto boven een greppel en inspecteren de onderzijde. We constateren geen afwijkingen. We zijn al lang en breed klaar met onze inspectie als de volgende uit onze groep verschijnt. We krijgen weer een stuk met kuilen en gaten. Markus, met de flitsende P1800, met achterop gemonteerd reservewiel, hoort gebonk bij de voorwielophanging.

Als Markus stopt, ziet Arend, die voor hem rijdt dat. Hij rijdt achteruit en glijdt daarbij van het talud af. Een passerende vrachtauto trekt hem los.



Inspectie van de auto van Markus leert dat de bovenzijde van de voor-schokdemper uit de carrosserie is gescheurd. Niet te repareren ter plaatse. We verwijderen de schokbreker en Markus rijdt met 3 schokdempers verder op zoek naar een plek om te repareren. Die vinden we. Weer veel belangstelling van plaatselijke jeugd en er verschijnt ook weer een lokale TV ploeg.



Er wordt een ring in de carrosserie gelast. We hebben wat twijfels bij de kwaliteit van het laswerk. We hebben de man niet kunnen uitleggen dat hij de coating moet verwijderen alvorens te gaan lassen. Maar goed, de ring zit erin en we gaan rijden.



Inmiddels sluit de auto van omroep Flevoland zich bij ons aan. De weg wordt wat beter en het is nu een kwestie van kilometers maken. Ook het landschap verandert en wordt iets meer "steppe achtig ". Iedereen is het er over eens dat het de voorkeur verdient om door te rijden naar het hotel en niet te gaan kamperen. Inmiddels is het op basis van de borden al duidelijk dat ook deze rit langer is. Ruim 1100 km. Gelukkig is de weg de laatste 350 km goed. Wij kunnen redelijk goed slapen in de auto en doen dit dan ook beurtelings. Het wordt toch een slijtageslag. Rond ca 3.30 u stoppen Simon en Emiel en de jongens van omroep Flevoland. Zij gaan slapen in de auto. Met de overige 4 auto's arriveren we om 5.15 u bij het hotel, waar we in bed vallen. We hebben inmiddels 7 uur tijdsverschil met Nederland.

Dag 16: Novosibirsk - Krasnojarsk (750km)

Iedereen moet vandaag gelijktijdig aan bij het ontbijt zijn. De auto's staan namelijk in een paar rijen achter elkaar en om te voorkomen dat de achterste eens besluit lekker uit te slapen waardoor de mensen voor hem niet weg kunnen is er een gemeenschappelijke, vrij vroege (6:00), ontbijt-tijd afgesproken. Wij vervolgen rond 7 uur onze tocht door het uitgestrekte heuvelachtig Siberische landschap.

Toch lijkt er langzaam iets te veranderen. We komen steeds minder grote benzinestations vergelijkbaar met die uit Nederland tegen. En ook de kwaliteit lijkt iets minder te zijn wordt door sommige mede-reizigers opgemerkt. Wij merken er niets van want als wij tanken hebben we nog een halve tank met octaangehalte 98 en die mengt zich mooi met de iets mindere benzine. Voor diegenen overigens die morgen in Nederland na het vol gooien van de benzinetank weer een diepe zucht slaken wanneer zij mogen (moeten...) afrekenen: de benzine kost hier omgerekend net iets minder dan één euro per liter.



We kruisen een aantal maal wat de, althans nemen wij aan, trans-siberische spoorweg moet zijn. Iedereen vliegt bij het naderen van spoorwegovergangen automatisch al op de rem. De ervaring heeft geleerd dat dit plekken zijn waar zich diepe gaten en ongelijkheden in het wegdek bevinden.



Onze dakisolatie lijkt overigens prima zijn werk te doen. Ondanks het ontbreken van de airco is het met de ramen open onder de zon die het kwik soms doet oplopen tot boven de 30 graden goed uit te houden. In de winter blijkt de temperatuur hier overigens hetzelfde te zijn, alleen dan negatief...

Een van de equipes uit een andere groep blijkt eergisteren maar liefst 120 liter benzine nodig gehad te hebben om de rit te kunnen voltooien. Een niet erg zuinige 1 op 5 (of zelfs iets slechter) zo leert een simpele rekensom ons. Diagnose: versleten nokken-as. En dit is te horen ook wanneer we ze vandaag passeren. Repareren zou betekenen dat de kop er af moet maar dit is een redelijk ingrijpende operatie en wordt om die reden waarschijnlijk zo lang mogelijk uitgesteld.

De dag verloopt voor ons en onze groep zonder grote problemen. Het enige probleem dat zich bij ons voor doet is dat het knopje van de handrem inclusief het zich er achter bevindende veertje los springt. De knop vinden we onder de stoel terug maar het veertje is vooralsnog spoorloos. Dit betekent dat de handrem het wel nog doet maar er niet vanzelf op kan blijven staan.

Rond 9 uur komen we aan in het hotel en mogen de klok weer een uurtje vooruit zetten. Snel inchecken en naar het diner want morgen staat de zwaarste en langste etappe op het programma. De afstand is niet de enige factor die dit een gevreesde rit maakt. Als de wegen zo zijn als vandaag zou het een kwestie zijn van vroeg op staan maar van een aantal kanten bereiken ons waarschuwingen over de staat van de wegen voor Irkoetsk.

Dag 15: Novosibirsk (rustdag)

Ton besluit vandaag aan de auto sleutelen. Veel bouten aan de ophanging waarvan we zeker waren dat we voor vertrek goed strak aangetrokken hadden blijken toch een beetje los te zitten. Door de lange afstanden ga je over de slechte wegen toch steeds harder rijden. Met ruim 100 km per uur over wegen met kuilen en gaten is inmiddels heel gewoon. We besluiten dan ook tot een uitgebreide inspectie en halen elk wiel er af. We zijn er vroeg bij en steeds meer mensen gaan ook hun voertuig controleren. Rond middag ziet het parkeerterrein bij het hotel er dan ook uit als een autosloperij op zaterdagochtend. Alleen zijn de sleutelaars nu niet Turken, maar een stelletje Hollandse idioten, die aan oude auto's werken. De een na de ander komt onze auto bekijken en is verbaasd over de constructie.



Er blijken overigens aan bijna alle auto's bouten die al 25 jaar vast zitten los te raken.
Al metal blij dat w besloten tot deze inspectie. De auto gaat overigens als een speer en we zijn vast van plan Peking te bereiken.

Laurens gaat op de city-tour. De gids die ons rond leidt is de eerste die de Engelse taal echt goed beheerst. Novosibirsk is een erg jonge stad (in 1893 gesticht) en dit heeft als gevolg dat het, vergeleken met de vorige, toch een iets ander soort tour wordt. We beginnen met een bezoek aan een monument ter gedachtenis aan de Siberische soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gesneuveld. De achterkant van elk van de vier pilaren staat vol met namen van geïdentificeerde gesneuvelde soldaten. Een indrukwekkende 40.000 namen in totaal.





We passeren daarna de dam + waterkrachtcentrale in de rivier de 'Ob' met het daarachter liggende Ob-meer welke volgens de gids op dit moment een aangename watertemperatuur van boven de 20 graden zou moeten hebben. En dat terwijl het meer in de winter compleet dichtgevroren is en er zelfs een officiële weg overheen loopt.

We bereiken het Akademgorodok, een dorp in de bossen iets buiten de stad waar op wetenschappelijk gebied veel gebeurd. We treffen hier onderwijsinstellingen (universiteit) en vele onderzoeksinstellingen. In een van de onderzoeksinstellingen waar geologisch onderzoek wordt gedaan bezoeken we een mineralen-museum.



Wanneer we langs een open lucht museum komen waar een hoop treinen maar misschien nog belangrijker een aantal Russische oldtimers staan zijn wij als auto-fanatici natuurlijk niet te houden. Gelukkig blijkt ons schema erg flexibel en is een ongepland bezoekje aan dit museum geen enkel probleem.



Hierna rijden we terug richting het centrum en bezoeken een markt waar met name kleding en etenswaren (fruit) verkocht worden.
Wat al vaker opgevallen is zie ik ook hier weer: veel trouwerijen. Ook onder een brugdeel van de brug die ten grondslag ligt aan het ontstaan van de stad is het een af en aan van pas getrouwde stelletjes.





Het is een lange maar interessante city-tour geweest en rond 6 uur is iedereen er wel weer aan toe om terug te gaan naar het overigens erg luxe hotel.

We hebben inmiddels ruim 7.000 km afgelegd, nog 'maar' drie steden (en een ruime 2.500 km) te gaan en dan zijn we al in Mongolië.

Dag 14: Omsk - Novosibirsk (600 km)

We zijn iets later vertrokken vandaag na het vroege opstaan en de lange rit van gisteren. Bij het vertrek nog even snel een foto gemaakt van het hotel. Wij hebben helaas geen dagteller maar het lijkt er op alsof de in het routeboek aangegeven afstanden over het algemeen vrij optimistish zijn en structureel een procent of 10 meer zijn . Van de afstanden op de borden hier kun je niet echt af gaan, het ene moment passeer je een bord waar op staat dat het nog 418km is, een paar kilometer verder is dit ineens 478km.



We rijden over mooi asfalt vandaag en er is weinig vrachtverkeer. Dit maakt het rijden aangenaam en het schiet ook lekker op.

Zo rond de middag wanneer we bij een tankstation stoppen blijkt dat de dynamosteun van equipe 65 (die gerepareerd was op dag 8) weer kapot te zijn. Na even te vragen bij de man achter de kassa of er toevallig een lasapparaat in de buurt is springt Arend met de kapotte steun in de auto bij een tankbediende die iemand in de buurt kent met een lasapparaat. Enige tijd later keren ze terug met een gerepareerde steun, deze keer door Arend zelf gelast en het ziet er een stuk beter uit dan de vorige reparatie. Even monteren en we kunnen weer verder.



Onderweg zien we in de verte een aantal keer een drukke spoorweg. Dit zal de transsiberische spoorlijn zijn. Even hebben we de indruk in het wilde Westen te zijn, als we in de verte een kudde vee met een paar mensen te paard zien.

Een paar kilometer voor het hotel stopt de auto van equipe 06 er mee. Oorzaak: accu is helemaal leeg omdat de kabeltjes van de dynamo los zijn en de accu dus niet meer bijgeladen wordt. Even prutsen met andere connectortjes (de originele blijkt verdwenen te zijn), startkabels er bij om de auto weer aan de praat te krijgen en we kunnen weer verder. Wij blijken een aardig selfsupporting groep te zijn.

Het hotel in Novosibirsk is een prachtig hotel, met uitstekend eten en warm water. Leuk om hier twee dagen te kunnen zijn.

Dag 13: Jekaterinenburg - Omsk (900 km)

Vandaag een lange rit voor de boeg plus een uur tijdsverschil. Iedereen ziet de bui al hangen en er wordt besloten om maar vroeg te vertrekken. Rond 5 uur kunnen we een 'lunchpakketje' ophalen en na een kop koffie zijn we onderweg. De opkomende zon en laag hangende mist zorgen voor een prachtig uitzicht terwijl we de stad uit rijden.



Wat opvalt is dat het landschap steeds uitgestrekter wordt en de bevolkingsdichtheid hier ook af lijkt te nemen. Het moerassige landschap lijkt echter een groot nadeel te hebben: insecten, en veel. Het is maar goed dat we een beetje door kunnen rijden want als we ook maar een minuut stil staan worden we belaagd. De idee dat , hoe verder naar het Oosten, hoe hoe primitiver steden, gebouwen e wegen blijkt helemaal niet te kloppen. Onderweg komen we langs Tyumen. We rijden over een rondweg en een moderne auto-boulevard en nieuwe, moderne woonwijken in aanbouw. Ook de wegen zijn en stuk beter dan we gewend waren.



Onderweg horen we een bonkend geluid bij het rechter achterwiel. Dit wordt steeds frequenter en heftiger. Als we stoppen langs de kant van de weg blijkt dat het onderste kommetje van de schokbreker dat de rubber vast houdt compleet verdwenen is. De moertjes zijn er waarschijnlijk doorheen geslagen vanwege de speling die er gezeten heeft. Bob heeft ons nog gezegd dat de moertjes zo ver aangetrokken moeten worden dat de rubbers bol staan. Gelukkig zitten de moertjes er nog en met een rivet (dank aan equipe 75) als noodoplossing kunnen wij onze weg weer vervolgen.



Een van de andere equipes in onze groep wordt aan de kant gezet door de politie. Niet omdat ze iets verkeerd hebben gedaan maar oom agent vond het wel interessant om de auto eens van dichtbij bekijken. Later op de dag wordt een andere equipe ook aangehouden, waarschijnlijk omdat ze de tekst: "we love guus" achter de voorruit hebben en de agent in kwestie onze nederlaag er nog even in wou wrijven. Na een overeenstemmende conclusie: 'good match' mogen ook zij hun weg weer vervolgen. Omdat we vandaag ook de klok nog een uur vooruit moeten zetten en de rit meer dan 1000 km lang blijkt te zijn, zitten we pas rond 10 uur aan het diner. Voorspoedig verlopen dus.

Dag 12: Jekaterinenburg (rustdag)

we zijn vandaag vroeg opgestaan om de versnellingsbak van equipe 43, één van de equipes uit onze groep, te vervangen. Uit de versnellingsbak die onder de auto zat was namelijk voor vertrek tijdens het olie verversen een ongedefinieerd stukje metaal te voorschijn gekomen. Reden genoeg voor hun dus om een reserve-versnellingsbak mee te nemen. Tijdens de rit van gisteren merkte Arend en Gert Jan (equipe 43) wat vreemde geluiden en trillingen, daarom is maar besloten om de bak uit voorzorg alvast te vervangen. Omdat het technisch team hun handen vol heeft en onze groep over genoeg sleutel-ervaring beschikt hebben we besloten dit zelf te doen. Tijdens het demonteren blijkt er ook nog een kruiskoppeling slecht te zijn (misschien was dit zelfs wel de oorzaak van het geluid en het trillen). Een kleine twee uurtjes later zat de klus er nagenoeg op en was het tijd voor ontbijt (rijstepap, yummie... maar niet heus...).



Rond 10 uur vertrekt de bus voor de rondleiding door Jekaterinenburg. We lopen door een souvenir-straatje en bezoeken de kathedraal op de plek waar de laatste tsaren-familie is vermoord. Dit is toevallig net vandaag precies 90 jaar geleden. Het enige originele hier is een klein kapelletje naast de kathedraal. De kathedraal zelf is gloednieuw en het lijkt net alsof je de lobby van een hotel binnen loopt: airco staat aan, glimmend marmer overal.





Later op de dag bezoeken wee het monument op de grens tussen Europa en Azië net buiten de stad. Vanaf morgen rijden we dus officieel al door Azië.

Dag 11: Perm - Jekaterinenburg (400km)

De weg was vandaag, zoals we dat nu onderhand wel gewend zijn, een afwisseling van redelijk en bar slecht. Vooral bij bruggen en in steden is het soms erg slecht en moeten we om de kuilen in de weg slalommen.

Onderweg stoppen we even in Kungur waar we een Kathedraal bekijken en een korte wandeling door het stadje maken.



Onderweg merken we dat het genieten van de airco wederom van korte duur is. Alle slangen zitten deze keer nog steeds goed maar het lijkt alsof de druk niet hoog genoeg meer is. De lucht wordt wel ietsjes afgekoeld maar is niet steenkoud zoals die hoort te zijn. We besluiten om het hier maar bij te laten en volledig over te gaan op 'arko' (alle ramen kunnen open). Ook het tanken is telkens weer een belevenis.



Eenmaal in de buurt van Jekaterinenburg begint het lastigere kaartleeswerk weer. Als ineens de andere teams rechtsaf slaan rijden wij, eigenwijs als wij zijn natuurlijk, gewoon rechtdoor.
Wij blijken op de juiste route te zitten en vinden, ondanks een wegopbreking, vandaag toch in één keer de weg naar het hotel. Dat moet gevierd worden met een biertje lijkt ons. En zoals het eten hier niet altijd echt warm is, is het bier helaas ook niet altijd echt koud.

Dag 10: Kazan - Perm (600km)

We zijn vandaag rond 8 uur vertrokken. De wegen leiden ons door een uitgestrekt, licht heuvelachtig landschap.



Als we Perm naderen gaan we alvast even vooruitkijken in het routeboek om te zien hoe de route door de stad naar het hotel is. Dit leek in eerste instantie niet echt lastig tot we ineens in een stad kwamen die wij, uitgaande van ons kaartje, niet verwachten. Blijkbaar zijn we een beetje verdwaald dus. Helaas zijn de kaarten in het routeboek detail-kaarten of gedeeltes van kaarten en als je dus eenmaal verkeerd zit is het lastig uitzoeken waar je dan precies wel zit. Gelukkig hebben we op die momenten Jan nog die een woordje Russisch spreekt en voorbijgangers de weg kan vragen. Bij de tweede keer vragen springt een vriendelijke Rus meteen in zijn auto, zet de knipperlichten aan en geeft ons een escorte naar het hotel. Dit bevestigd nogmaals: vriendelijke Russen bestaan dus wel (het is soms alleen even zoeken?).



We hebben, inclusief stops, ongeveer 12 uurtjes over de 600 km gedaan. Netjes op tijd rond 8 uur in het hotel zou je zeggen, maar nee: de klok moest ook nog twee uurtjes vooruit waardoor het dus ineens al 10 uur was. Gelukkig was er wel nog (semi-)warm avondeten voor ons.

Morgen lijkt een rustig dagje te worden.

Dag 9: Nizjni Novgorod - Kazan (400km)

Vandaag is een makkie. Slechts 400 km en nog niet de slechtste wegen. Om ca 8.00 u vertrekken we uit Novgorod. Bij het verlaten van Novgorod tanken we nog even. We rijden goed door en hebben vandaag geen last van files. De weg is erg wisselend. Soms een stukje splinternieuw asfalt, maar meestal niet. We passeren een paar bruggen, waar het verkeer stapvoets overheen gaat. De gaten zijn zo diep dat sneller ook niet verantwoord is.



Onderweg gaan we nog even naar een markt en we lunchen op ons gemak. We rijden door een schitterend, veelal heuvelachtig landschap. Uiteindelijk zijn we om ca 18.30 u 's avonds in Kazan bij het hotel. We vragen ons af hoe dat morgen moet, met 600 km en 2 uren tijdsverschil.



We inspecteren nog even de auto, die het perfect doet. De verandering die we in St. Petersburg aan het veersysteem hebben doorgevoerd lijkt goed te werken. Geen druppeltje olie meer op de grond als de auto even gestaan heeft. Na het eten lopen we nog even door de stad en we gaan op tijd naar bed.