Dag 16: Novosibirsk - Krasnojarsk (750km)

Iedereen moet vandaag gelijktijdig aan bij het ontbijt zijn. De auto's staan namelijk in een paar rijen achter elkaar en om te voorkomen dat de achterste eens besluit lekker uit te slapen waardoor de mensen voor hem niet weg kunnen is er een gemeenschappelijke, vrij vroege (6:00), ontbijt-tijd afgesproken. Wij vervolgen rond 7 uur onze tocht door het uitgestrekte heuvelachtig Siberische landschap.

Toch lijkt er langzaam iets te veranderen. We komen steeds minder grote benzinestations vergelijkbaar met die uit Nederland tegen. En ook de kwaliteit lijkt iets minder te zijn wordt door sommige mede-reizigers opgemerkt. Wij merken er niets van want als wij tanken hebben we nog een halve tank met octaangehalte 98 en die mengt zich mooi met de iets mindere benzine. Voor diegenen overigens die morgen in Nederland na het vol gooien van de benzinetank weer een diepe zucht slaken wanneer zij mogen (moeten...) afrekenen: de benzine kost hier omgerekend net iets minder dan één euro per liter.



We kruisen een aantal maal wat de, althans nemen wij aan, trans-siberische spoorweg moet zijn. Iedereen vliegt bij het naderen van spoorwegovergangen automatisch al op de rem. De ervaring heeft geleerd dat dit plekken zijn waar zich diepe gaten en ongelijkheden in het wegdek bevinden.



Onze dakisolatie lijkt overigens prima zijn werk te doen. Ondanks het ontbreken van de airco is het met de ramen open onder de zon die het kwik soms doet oplopen tot boven de 30 graden goed uit te houden. In de winter blijkt de temperatuur hier overigens hetzelfde te zijn, alleen dan negatief...

Een van de equipes uit een andere groep blijkt eergisteren maar liefst 120 liter benzine nodig gehad te hebben om de rit te kunnen voltooien. Een niet erg zuinige 1 op 5 (of zelfs iets slechter) zo leert een simpele rekensom ons. Diagnose: versleten nokken-as. En dit is te horen ook wanneer we ze vandaag passeren. Repareren zou betekenen dat de kop er af moet maar dit is een redelijk ingrijpende operatie en wordt om die reden waarschijnlijk zo lang mogelijk uitgesteld.

De dag verloopt voor ons en onze groep zonder grote problemen. Het enige probleem dat zich bij ons voor doet is dat het knopje van de handrem inclusief het zich er achter bevindende veertje los springt. De knop vinden we onder de stoel terug maar het veertje is vooralsnog spoorloos. Dit betekent dat de handrem het wel nog doet maar er niet vanzelf op kan blijven staan.

Rond 9 uur komen we aan in het hotel en mogen de klok weer een uurtje vooruit zetten. Snel inchecken en naar het diner want morgen staat de zwaarste en langste etappe op het programma. De afstand is niet de enige factor die dit een gevreesde rit maakt. Als de wegen zo zijn als vandaag zou het een kwestie zijn van vroeg op staan maar van een aantal kanten bereiken ons waarschuwingen over de staat van de wegen voor Irkoetsk.